KÖŞE YAZISI | 100’den 0’a 1 Senede! Rousey’nin Yükselişi ve Çöküşü!

Her şeyin hızla tüketildiği bir dönemde yaşıyoruz. Videoların kısası makbul, yazıların 140 karakter olanı. Günümüz starları da böyle, bir varmış bir yokmuş. Ronda Rousey 0’dan 100’e çok hızlı çıkıp aynı hızda da 100’den 0’a indi. Peki ne oldu da Ronda yolun sonuna geldi? İncelemeye çalışalım.

Öncelikle MMA  zaten genel anlamda çok genç bir spor. O kadar genç ki MMA için, hatta MMA’in çıkış noktasını oluşturan, en önemli temel dalın ne olduğu (BJJ, güreş, muay thai, kick box vs.) tartışmaları çok uzak bir geçmişe ait değil. Her daldan az çok anlayan kompakt, gerçek anlamda MMA yapan, MMA’ci diye adlandırabileceğimiz adamlar daha 30’lu yaşları geçmediler.

Gelişim seviyesi olarak “erkek MMA” bu kadar “genç” diyorsak “kadın MMA” olsa olsa bebektir şu anda. Ronda Rousey de henüz çok çok başlarda olan “kadın MMA” alanına başarılı olmaya çok yatkın bir altyapıyla geldi. Kendisi olimpiyat seviyesinde judokaydı. Annesi de eski bir dünya şampiyonu judokaydı. Doğal olarak Rousey’nin Octagon’u fethetmesi uzun sürmedi ve ciddi bir direnişle de karşılaşmadı. Yolun başındaki rakiplerinden örnek verecek olursak Liz Carmouche eski bir piyade, Sara McMann internet aracılığıyla idman yapan bir sporcu, Bethe Correia eski bir muhasebeciydi. Asıl işi dövüş sporları olan insanlar henüz piyasaya egemen değildi.

Ronda Rousey hızla yükselip, şöhret basamaklarını birer birer tırmanırken, rakipleri de MMA basamaklarını birer birer tırmanıyordu. Bu iki farklı merdivenden şöhreti seçen Rousey yerinde sayarken spor ona yetişti ve geçti. Rousey her bir maçta biraz daha az fit görünüyor, motivasyonunu sorgulatıyordu. Holm maçıyla da karaya vurdu.

İşin teknik kısmına gelecek olursak Ronda Rousey iyi bir striker değil, hiçbir zaman olmadı. Judo fundamentallerini hesaba katmazsak ortalama bir grappler. Ama o ilk zamanlar dediğimiz zamanlarda ne bunu analiz edecek isimler, ne de analizleri oyun planına döküp uygulayacak dövüşçüler vardı. Ronda Rousey’nin bu kadar maç kazanması tesadüf mü? Hayır, değil ama bir şeyi de göz önünde bulundurmamız lazım. Ronda Rousey doğru zamanda, doğru yerde olan doğru kişiydi. Örneğin; tüm şartların eşit olduğu paralel bir evrende Cris Cyborg hiçbir zaman bir Rousey olamazdı.

Holm dövüşçü kimliğiyle MMA’e dahil olan bir isimdi. İşin oyun planını disiplinle uygulamak konusunda çok sabırlıydı ve Ronda’nın ve siklette çoğu ismin de üzerinde bir striker’dı. Elitti.  Ronda Rousey bahsettiğimiz gibi kötü bir striker ve herkesin eleştirdiği koçu Edmund ya bunun farkında değil ya da farkında olmak istemiyor. Ronda Rousey hiçbir zaman hiçbir rakibe karşı “stand and trade” yapamaz. Ama “koç” Holm’ün domine ettiği raunddan sonra bile “Çok iyisin. Aslansın kaplansın.” moduna girip, Rousey’i de buna inandırınca Rousey ayakta kalmaya ve yere çakılmaya giden bir sürece girmiş oldu.

Ronda 1 sene ara verdi. İntiharı düşündü. Geri döndü. Şöhreti kemer maçını gerektiriyordu ve öyle de oldu. Sorun şu ki, sikletin şu ana kadar gördüğü en iyi boksörlerden biri şampiyondu. Rousey de bir striker karşısında duman olmuştu. Kamp öncesi ya koç değiştirecekti ya da striker’lara karşı daha akla yatkın bir oyun planı üzerinde çalışacaktı. Rousey ne koç değiştirdi ne de boksta bir adım ileri gitti. Sparring bile yapmadığını söyleyenler oldu. Rousey gelişeceğine cepten yemişti.

Amanda Nunes maçı başladı ve ilk yumrukla beraber far görmüş tavşan gibi kitlenen Rousey basit boks fundamentallerinden bile ne kadar uzak olduğunu gösterircesine cansız manken gibi Nunes karşısında dikildi ve hakem Herb Dean’in kalbi bu acıya 48 saniye dayanabildi. Rousey 1 sene boşluk verip geri döndüğü Octagon’da 48 saniye dayanabilmişti.

Rousey’nin önünde artık iki seçenek var. 1) Emekli ol. TV’de falan bir yerler edin. Az ünlü olarak hayatına devam et. 2) Geri dön ama yanındaki dalkavuklardan ayrılarak geri dön. Firas Zahabi, Jason Parillo, Greg Jackson gibi önemli koçlara danış, rehberliklerini al. Düzgün salonlarda önemli takım arkadaşlarıyla idman yap. Bulutların üzerinden inip, herkes bu spora nasıl sarılıyorsa öyle sarıl. Yenilmek mesele değil ama kibirine yenilmek büyük mesele. Rousey onu bu kadar değiştiren çevresindeki bu atmosferden kurtulursa, işine sarılırsa belki o eski şaşalı günlerine dönemez ama her zaman önemli bir isim olarak kalır ve herkesin saygısını kazanarak, alkışlar içinde, duygusal bir Octagon veda konuşmasıyla MMA’e veda eder ve hikayeyi mutlu sonla bitirir. İlk seçenekte hep bir şeyler eksik kalacak.

Yıldırım Hakan Savcı