Ronda vs. Ronda

2016’nın son günüyle beraber UFC 207’yi de geride bıraktık. T.J. Dillashaw, Lineker’i ders niteliğinde mağlup ederken, Cody Garbrandt de horoz sıklette kemeri efsane Dominick Cruz’dan söktü aldı. Genel olarak keyifli bir kart oldu, hem teknik açıdan hem de adrenalin olarak bekleneni verdi diyebilirim. Her ne kadar arka planda anlatılacak çok fazla hikaye ve enteresan detaylar olsa da, bu karttaki esas dövüş olan Ronda “Rowdy” Rousey ve Amanda “The Lioness” Nunes  savaşına (!) yoğunlaşmak istiyorum. Çünkü Ronda’nın artık sadece kariyeri değil, sanıyorum ki yaşamının kalanı da mental olarak tehlikede…

Ronda Rousey bu sporun öncüsü, ilk en büyük yıldızı, kadın dövüş sporlarında bir efsanedir. Bunların yanında da bir çok Hollywood filminde rol almış, hatta benim de ilk kez “Entourage” izlerken tanıdığım bır yıldızdır kendisi. Güzeldir, güçlüdür, korkunçtur ve tehlikelidir. Özellikle Judo’da siyah kemer olmasının ve Olimpiyat düzeyinde rekabet etmiş olmanın özgüvenine ve üstünlüğüne sahiptir. Yani hangi açıdan bakarsanız bakın, kusursuza yakın bir profili vardır.

Ronda geçtiğimiz sene bu zamanlara dek, karma dövüş sanatlarında çıktığı 12 müsabakayı da yenmiş ve yukarıdaki tüm methiyeleri hak etmiş bir dövüşçü iken, bir anda herşey değişti. Hem de tek bir tekmeyle. 15 Kasım 2015 tarihinde kemerini korumak için dövüştüğü Holy Holm tarafından öyle bir nakavt edildi ki, bir daha Ronda hiçbir zaman aynı kişi olamadı ne yazık ki. Bir yıl boyunca medyayla öncesinde çok yakın olan ilişkilerini neredeyse kesti. Çok uzun süre hiçbir yerde görünmedi ve sonra ekranlara döndüğünde, malum nakavt sonrası neredeyse intiharın eşiğine geldiğini açıkladı. (Meşhur Ellen Degeneres röportajı) Ronda belli ki yenilgiyi kabullenememiş ve bunu günlük hayatına, karakterine, geleceğine doğrudan etki edecek kadar putlaştırmıştı.

Bunca yaşanandan sonra, bizim gibi UFC hayranları da sormaya başladı; Ronda ne zaman dönecek ? Kimle dövüşecek ? Ronda emekli mi oldu ? Derken, UFC CEO’su Dana White beklenen açıklamayı yaptı ve Ronda’nın 2016’nın son gününde, Vegas’ta, Amanda Nunes ile dövüşeceğini açıkladı. Ronda’nın kafasını toplamaya çalıştığı bir sene içerisinde kemer 3 kez el değiştirmişti bile. Ronda, kendisini döveni, döveni, dövenle karşılaşacaktı. Tabi bu konuyu Fenerbahçe Manchester’a 3 attı, e Manchester da Barça’ya 3 attı, o zaman Fener de Barça’ya en az 3 atar sığlığında düşünmemek lazım. Hele dövüş sporlarında, bu düz mantık denkleminin çok daha tutarsız olduğu, örneklemi bol olan bir gerçekken.

Ronda alışılanın aksine, dövüş öncesindeki hiçbir medya aktivitesine katılmadı ve sadece stratejisine odaklandı. Fiziksel olarak hiç olmadığı kadar etkileyici bir formda gözüküyordu fakat esas soru, mental formuydu. Gel gelelim, dövüşü canlı izlerken şu hissiyata kapıldım. Ronda bunu aslında hiç istememiş, sırf çok büyük bir yenilgi sonrası kariyerini noktalamamak, onca hayranını yüzüstü bırakmamak için kafese çıkmış gibiydi, ki bu sporun en kilit noktalarından biri mental olarak %100 savaşa gider gibi hazırlanmakken. Ronda ve Amanda dövüşü 48 saniye sürdü ve Ronda tek bir yumruk dahi atamadan aynı Holm dövüşünde olduğu gibi utanç verici bir şekilde nakavt oldu. Bugün itibarıyla 3 gün oldu ve Ronda’dan gelen tek açıklama (bir cümlelik yazılı), geleceğini düşünmek için zamana ihtiyacı olduğu yönünde. Ve açıkçası geçtiğimiz yenilgide intiharı düşünen ve bir anda zirveden en dibe düşüp bambaşka bir kişiliğe bürünen Ronda’nın, şuanda nasıl hissetiğini düşünmek bile üzücü. Kariyerinin bittiğine neredeyse eminim, fakat mental sağlığı, işte bitmemesi gereken kısım o.

Yenilmeyi kabullenebilmek hiçbir zaman kolay değildir biliyorum, ama karma dövüş sanatları, bir saliselik bir dalgınlıkta bile ertesi gün uyanabileceğiniz bir deliliktir ve bunun da farkında olmak gerekir. Yine UFC207’de, neredeyse son 10 yıldır yenilmeyen Dominick Cruz’un kemeri kaptırdıktan sonraki açıklamaları veya Nate Diaz’la ilk dövüşünden sonra kaybetmiş Conor McGregor’un açıklamaları, o kadar olgun bir şekilde, klasıyla ve adabıyla yenilgiyi kabullenebilmeyi öğretiyor ki insana, gerçekten ders niteliğinde.

Ronda Rousey, hem dövüş sporları hem de kadınların bu sporlardaki yeri için belki de gelmiş geçmiş en büyük yıldız, en kritik rol model. O’nu destekleyen ve ilham verdiği onca dövüşçüyü/hayranını gerçekten yüzüstü bırakmak istemiyorsa, bu mağlubiyetlerle nasıl başa çıkılabileceğini göstermesi gerekiyor. Her insanın hayatında, farklı dozlarda da olsa bu denli keskin ve sert iniş/çıkışların olduğunu düşünürsek, bu duyguları nasıl kontrol altında tutup mental olarak kuvvetli kalınabileceğini kanıtlaması için aslında çok da büyük bir fırsat var elinde. Kimsenin, 10 kez daha yenilse dahi, Ronda’nın yaptıklarını, kariyerini ve önemini görmezden geleceğini düşünmüyorum. Ancak ekranın karşısına geçip “yenildim, rakibim benden daha iyiydi, çalışacağım ve üstesinden geleceğim” demediği sürece, hem kariyeri hem kişiliği hem de yenilgiyi nasıl yönettiği ile ilgili tartışmalar devam edecektir.

Peki Ronda bunu yapabilecek mi ? Kendiyle olan bü dövüşü kazanabilecek mi ? Bekleyip göreceğiz.

Umuyorum.

Yazar: Uğur Bayraktar